Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om op te groeien in een niet alledaagse situatie, wat een verscheurde familiesituatie met zich meebrengt, maar vooral wat de gevolgen daarvan zijn. Ook in mijn werk als jurist heb ik gezien hoe kinderen in lastige thuissituaties moeite hebben om ‘te blijven staan’ en de dupe worden van een niet werkend systeem. Dat gaat me aan het hart. Ieder kind verdient veiligheid en liefde en een kans om het beste uit zichzelf te halen. Dat gaat wat mij betreft samen met het feit dat iemand geboren wordt. Dat Stichting Het Vergeten Kind noodzakelijk is, is al schrijnend genoeg. Met mijn roman, Het maandagskind, hoop ik geld op te halen om bij te dragen aan het levensgeluk van kinderen die om wat voor reden dan ook niet thuis kunnen zijn, of het soms moeilijk hebben. Omdat het normaal moet zijn dat kinderen zich gelukkig en geliefd voelen. Structuren en patronen kunnen we niet zomaar veranderen, maar een gezonde basis voorkomt een hoop ellende op latere leeftijd. Laten we die basis samen mogelijk maken!